के.इ.एम हॅास्पिटल पुणे.

के.इ.एम हॅास्पिटल पुणे.

4-6 महिन्यांपुर्वी.माझ्या एका फ्रेंडचा भाचा म्हनजे दहा महिन्यांच बाळ आजारी होत.त्याच्या पोटात लिव्हरशेजारी कॅन्सरची गाठ होती.
केमो,रेडिएशन टेस्ट यातच साधारण आमचा एक-दीड महिना गेला होता.पुढे अॅापरेशनसाठी पुर्वतायारी आणि  रिकव्हरीसाठी अजुन दोन आठवडे बाळाला हॅास्पिटलमध्येच ठेवाव लागणार होत.
अस साधारण तीन महिने कधी रोजच तर कधी दोन-तीन दिवसांआड आमच्या नियमितपणे हॅास्पिटलमध्ये चकरा होत असत.

तिथल्या पार्किंगशेजारी लागूनच एक टॅायलेट आहे.ते टॅायलेट मेंटेन करण्यासाठी हाऊसकिपींग करणारे आणि इतर बिलींगच वगैरे काम बघनारे एक असे दोन-तीन माणसं तिथं असतात.
बर्याचदा आम्ही त्यांना  टॅायटेट-मुतारीच्या समोरच्याच एका कट्ट्यावर दुपारच जेवन करताना पाहिलेल..त्यांना तस तिथे जेवताना पाहून मला खुप वाइट वाटायच. सामाजिक न्याय वगैरेसारख्या गोष्ठी मनात थैमान घालायच्या .

अॅापरेशन झाल्यावर आठ दिवसांनंतर  ते बाळही दगावल...मग आम्ही चार-आठ दिवस रडलो. बाळाच्या आईच सांत्वन केल.त्या मित्राला आधार दिला.....

उरली होती ती फक्त हळहळ.

मग अजुनही कधी कधी त्या हाऊसकिपींप करणार्रा लोकांबद्दल मनात विचार येतात.
हो.....आम्ही समाजातील शोषित घटकांवर फक्त चर्चा आणि विचारच करणार..तोही आजच्यापुरताच.
अजुन एक जळजळीत सत्य.....
समाजातील शोषित घटकांबद्दल आपल्या मनात पुसटशी का होइना तुच्छतेची भावना असतेच...हे सत्य कोणीच नाकारु शकत नाहीं.
त्यामुळे आमच्या सामाजिक जाणीवेला काही अर्थच उरत नाहीं.

पण एक आहे.
इथे प्रतेकजण स्वतःशीश busy आहे.दुसर्यांचा विचार करायला वेळ आहेच तरी कोणाकडे. कोणी कोणाशिवाय जगायच थांबत नसत..
येणारा प्रत्येक नवीन दिवस आपल्याला नवी दृष्टि देतो तसच बरच काही विसरायलाही शिकवतो.
सुख-दुख: चार दिवसांची आणि आठवणी आयुष्यभरासाठी असतात..

बस्स , त्याच आठवणी आपण बरोबर घेतो आणि चालतो . त्याच रोजच्या मळवाटेवरुन.

ती

आमच्या गावातली एक मुलगी , माझी मैत्रिणच , 2010मध्ये ती engineering degree ला होती.ती एका मुलाच्या प्रेमात पडली.आणि हट्टच धरुन बसली.लग्न करिन तर त्याच्याशीच.तिच्या आई-वडिलांना हे मान्य नव्हत.

हिने घरच्यांना आत्महत्या करायची धमकी दिली मग घरच्यांनी यांच लग्न करुन दिल.

तो मुलगा शिकलेला नव्हता.10वी नापास. तोंडात सदानकदा गुटखा , लग्न-वरात अस काही असेल तर याची तिथे दारु पिऊन फालतूगिरी ठरलेलीच.याचे मित्रही तसेच.आणि करियर वगैरे असले काही शब्द त्याच्या डिक्शनरीमध्ये नाहीतच...

आणि ही मुलगी एका मल्टीनॅशनल कंपनीमध्ये Job करते..घर हिच्या सॅलरीवरच चालच असेल बहुतेक.

तर हे Couple मला आज एका लग्नामध्ये भेटलेल.

याची बाहेर D.J समोर दारु पिऊन फालतूगिरी चालू होती.मला एकदा म्हनाला कि बघ मी कशी शिकलेली आणि माझ्यापेक्षा चांगली पोरगी पटवली.

आणि ती मुलगी.

एखाद्या कोमेजलेल्या फुलासारखी वाटत होती.तिची नजर कुठे तरी हरवलेली.चेहर्यावर चिंतेची लहर स्पष्ट दिसत होती.माझ्याबरोबर कॅालेजला असतानाच्या काळात लग्नसमारंभामध्ये फूल टू धमाल करणारी . ती आज मला तशी वाटली नाहीं . काय माहित पण कदाचित यामुळेच मला तिच्याशी बोलायची हिंमत नाहीं झाली...