जीवनाबरोबरची लढाई.

मी एकदा ट्रॅक्टर ट्राय केलेला.मागे ट्रॅालीपण होती.ट्रॅक्टरच्या स्टिअरींग व्हीलपाशी हाताजवळच अजुन एक एक्सिलेटर असतो..इंजिनच RPM वाढवण्यासाठी.हव तेवढ सेट करायच.इंजिन बंद नाहीं पडत...

अस काहीस कार ला पण हव होत.एखाद्या मोठ्ठ्या चढणावर थांबाव लागल तर पुन्हा कार फर्स्ट गिअरवर पुढे घ्यायला खुपच कष्ट पडतात ना.
 .....आणि अशावेळेस पेट्रोल कार असेल तर मग वाटच लागली.अगोदर माझ्याकडून हमखास गाडी बंद पडायची.आणि मागे मागे यायची.
मला बिच्चार्या हॅंडब्रेकचा पण म्हणाव असा उपयोग करुन घेता येत नव्हता.एक पाय ब्रेकवर ठेउन मग क्लच अर्धवट सोडून लगेचच ब्रेकवरचा पाय चपळाइने काढून अॅक्सीलेटर देउन गाडी पुढे घ्यायला सुरवातीला मला जमतच नव्हत..पॅरलल पार्किंग शिकायला मला सहा महिने लागले..एक दोन वेळा गाड़ी डिव्हायडरला घासली..कार रिव्हर्स घेताना,पार्किंगमधून बाहेर काढताना,पार्किंग करताना कितीवेळा फ्रंट-रिअर बंपरची वाट लागली असेल हे फक्त मलाच माहितये..याबद्दल मी शक्ततो माझी गुस्ताखी कधीच कबूल करत नाही.

सांगायच ताप्तर्य हे कि एवढीशी छोटीशी कार चालवायला कित्ती डोक आऊट होत...मग jcb बुलडोझर , क्रेन , मोठ्ठे ट्रक्स् , ट्रेलर हे लोक कसे चालवत असतील..हा मला नेहमी प्रश्न पडतो..
i mean to say.. मला तर यांबद्दल जाम कुतूहल आहे.

पण खर खर सांगू का , जेव्हा पोटाची खळगी भरण्याचा प्रश्न समोर येतो ना , तेव्हा काम करण शिकायला कुठलही प्रोफेशनल ट्रेनर, सेमिनार , Motivation training यांची गरज नाही पडत...जो तो प्रत्येक जण कामासाठी स्वतः डेव्हलप होत असतो.
आपल्या Corporate sector मधल्या professional language मध्ये बोलायच झाल तर तस स्वतःमध्ये स्वतःहून skill improvement करत असतो

कारण इथे लढाई बॅासबरोबर किंवा टारगेट बरोबरची नसते.इथे लढाई जगण्याबरोबरची असते.

Hostel Life of 2 Months.

घरी कधी साधी पायपुसनी सुद्धा पायाने सरकवायची अक्कल नव्हती.एवढ्या दिवसात मला तर नाही आठवत कि , मी कधी बेडशीट बदलल असेल.चादरीच्या घड्या घालून ठेवल्या असतील.झाडून काढण,साफसफाई,कचर्याची गाडी आली कि कचरा फेकन ही सगळी काम करायला माझ्या अक्षरशः जीवावर यायच.

मला असच काहीच गरज नसताना बॅचलर रुमवर रहायची हुक्की आलेली.माझी खुप दिवसांपासूनची इच्छा होती. घरच्यांचा विरोध होता याला.स्वप्निलला तयार केल.त्याच्या घरुन पण विरोध होताच.

मग मोठ्या थाटात आम्ही शॅापिंगला सुरवात केली.
गाद्या,उशा,चादरी,बेडशीट्स्,चप्पल स्टॅंड,पायपुसन्या,केरसुनी,पाणी तापवायला हिटर आणि हंडा,अंघोळीसाठी बादली आणि एक मग,पिण्याच्या पाण्यासाठी माठ,कपडे वाळत घालायला स्टॅंड,हॅंगर स्टीक,साबन स्टॅंड,आरसा.
अजुन बरच काही .....

बाहेर जाताना एकदा किचनमधला नळ चालू राहिलेला..आख्खी रुम तुंबलेली..तिन्हीही गाद्या भिजलेल्या,उशा,बेडशीट्स् ,चादर,केरसुनी, माझे books भिजले,किचनओट्यावर ठेवलेल हॅंड वॅाच,हेडफोन, shaving machine भिजली..सगळ भिजून गेल..आणि त्यात नुकताच पाउस सुरु झालेला..त्यामुळे भिजून अवजड झालेल्या गाद्या जिन्यातच वाळत घातल्या.
किचनओट्याव­र ठेवलेले लॅान्ड्रीचे कपडेसुद्धा भिजलेले. कसाबसा हॅंगरला अडकवलेला एक बरमुडा भिजायचा वाचला.लॅान्ड्रीमधून आनलेला आणि न्यूजपेपरमध्ये गुंडाळलेला एका लाइट-ग्रे कलरच्या शर्टवर भिजल्यामुळे पेपरची शाई means writing उमटलेले..तो शर्ट मी दोनदा try केलेला.

मज्जा आलेली तुंबलेली रुम आवरताना.

सुरवातीला खत्रुड म्हातारं वाटणार्या रुम-मालकाच खर रुप आम्हाला कळाल.नवख्या पोरांना त्याने त्याच्या बंगल्यात झोपायची विनंती केली..जॅाबमुळे दिवसभर बाहेरच असायचो.मग आमच्यासमोर गाद्या वाळत कोण घालणार हा मोठ्ठा धर्मप्रश्न पडला.अशावेळी स्वतःहून रुम-मालकीन मावशी आणि शेजारच्या आज्जींने खुप Co-Operate केल.
गाद्या वाळायला चांगले तीन चार दिवस लागले.तोपर्यंत झोपायला रुम-मालकाचेच अंथरुन पांघरुन वापरायचो.

खुप काही शिकायला मिळाल.
स्वतःचा टॅावेल,अंडरवेअर,बनियान,सॅाक्स् स्वतःच धुवायच.ते धुवायला पण इतका कंटाळा यायचा ना.
कपडे तर धुवता येत नव्हते मग कपडे धुवायला लॅान्ड्रीला असायचे.
नीट जेवलास का.झोपलास का..विचारायला कोणीच नव्हत.
रोज मेसवर जाऊन जेवायच.आम्ही त्यातल्या त्याच जरा चांगल्यातल्या चांगल्या मेसवर जाउन जेवायचो..
ताटात जे पडेल ते खायच.आळनी असो किंवा खारट असो.हे नको ते नको . घरी चालनारा शहाणपणा घरीच ठेवायचा.
मेसवरच जेवन घरच्या जेवनाबरोबर compare केल.आता मला खर्या अर्थाने घरच्यांची किंमत कळाली होती .

अजुन खुप काही ..about Financial
मी इथे माझा मोठेपणा नाही सांगतये पण आमचा जेवढा monthly खर्च होता ना.पेट्रोल,मेस,लॅान्ड्री,रुमभाड,अजुन इतर किरकोर वगैरे वगैरे त्या तेवढ्या खर्चात नवरा बायको आणि एक दोन मुले plus घरभाड आणि हा एवढा खर्च भागवणारी काही कुटुंब पाहीली..स्वतःला त्यांच्याबरोबर compare केल..माझी मलाच लाज वाटली.

त्या रुम-मालक काकांच्या विकलांग-वेडसर मुलाची आठवण येते कधी कधी.
त्याची अखंडपणे सेवा करणार्या त्या मावशी.....
त्यांचा मुलगा वयाने आमच्याएवढाच.एका बाजूला हसणारे-खिदळणारे आम्ही दोघे जन रुमपार्टनर्स आणि दुसरीकडे तो त्यांचा वेडसर-विकलांग मुलगा.हे चित्र पाहुन काय वाटत असेल त्या आईला , दुर्दैव किती मोठ पहा ना.
मनोमन वाटायच आम्हाला कि तो मुलगा नॅार्मल असायला हवा होता.

जास्त नाहीं पण 2-3 महिने राहिलो रुमवर. नाही जमल आम्हाला.रुटीन सेट नाही झाल ; पण खुप काही शिकायला मिळाल.मला खर्या अर्थाने जबाबदार्यांची जाणीव झाली.

फेसबूकवरच्या मैत्रिनी.

फेसबूकवर पोरी पटतात या एका गोड गैरसमजामुळे सुरवातीला जून 2010 मध्ये फेसबूकवर अकाउंट खोललेल.

फेसबूकवर तुमच्यासारखी ओळखीची,अनोळखी आणि नवनवीन माणसं भेटत गेली...काही जिवाभावाच्या पोरीही भेटल्या.शाळेत असताना पासून मुलींपासून लांब लांब पळायचो.
तुम्हाला खोट वाटेल ; पण फेसबूकवर मला ७-८ पोरींने मोबाइल नंबर share केलेत..( जरा जास्तच लाल करतोय ना..?? )
पण स्साला मला तर कधी जमलच नाही फेसबूकवर पोरी पटवायला..काही गोष्ठी रक्तातच असाव्या लागतात म्हणा.( मी किती चांगलाये हेच पटऊन सांगतोय अस वाटतय ना..?? ).

एक तर 32 वर्षाची मुलगीये माझ्या लिस्टमध्ये.हो मुलगीच म्हणा.तिच अजुन लग्न नाही झाल.ती म्हणाली कि , ऐन वेळेस घरच्या जाबाबदार्या,भावाच आजारपण या गोष्ठी समोर आल्या.मग लग्ना करायच राहूनच गेल.पण लग्न न झाल्यामुळे आयुष्य अस अपूर्ण वगैरे नाहीं वाटत.
तिच्याशी बोलताना अस कधीच नाही वाटल कि ती डिप्रेशनमध्ये वगैरे आहे.पण खुप बिंधास्त जगते ती.

एका मुलीला तिच्या बॅायफ्रेंडने फसवलेल
use & throw..
तिच्या बॅायफ्रेंडने लग्नाच अमिश दाखऊन तिच्याशी फिजीकल रिलेशन ठेवल.
मी तिला अधार दिला नसता तर कदाचित तिने सुसाइड केल असत.
असे प्रॅाब्लम माझ्यावर विश्वास ठेउन शेअर करणार्याही पोरी भेटल्या फेसबूकवर.

खर तर मला ब्लॉगबद्दल काहीच माहीच माहित नव्हत.एका पोरीने रात्रि ( पहाटे) ३ वाजेपर्यंत जागून माझा ब्लॉग बनऊन दिला..आणि मी तिला साधा एखादा call करुन थॅंक्स पण नाही बोललो...शेवटी तिनेच मला नंतर call केला.मी तिच्याशी त त प प करुन बोलत होतो.

एक मुलगी मला म्हणाली , " प्रेम खुप अनमोल असतं रे,ते अस कोणावरपण उधळायच नसत."
आणि माझे डोळे खाडकन उघडले.
कसल भारी शहाणपण शिकऊन गेली ना.

अजुन बरच काही.....

रोज अस नाहीं ; पण कधी कधी मूड छान असला कि जे मनात येइल ते टायपत बसायच.वाचणारे अगदी profile visit करुन वाचतात.इज्जत काढणारे इज्जत काढतात.
i don't care.

खुप काही शिकायला मिळाल इथे.मला व्यक्त व्हायला आवडत.मी व्यक्त होतो. स्वतःसाठी,माझ्या मनाच्या समाधानासाठी .
खर तर फेसबूकमुळे मला व्यक्त व्हायला छानसा फ्लॅटफॅार्म मिळाला.

मुलींच जग वेगळच असत यार.
काही खुप भाबड्या तर काही डिटेक्टेव्ह असतात.यांच्यातला शेरलॅाक होम्स् कधी जागा होइल याचा काही नेम नाही..काही पोरी एखाद्यावर पटकन विश्वास ठेवता.
काही मुली खटकल तर फटकन बोलणार्या तर काही डोंगराएवढी दुख: एवढ्याशा मनात ठेउन खंबीरपणे जगणार्याही असतात.
शक्यतो आपले प्रॅाब्लम्स कोणाबरोबर शेअर करत नाहीत पण ; समझाउन घेतल तर खुप काही शेअरही करतात.

कधी त्या मुली call msg करतात तर कधी मी करतो.बस्स इथच फुलस्टॅाप.अजुन तरी फेसबूकवरच्या कोणत्या पोरीला भेटायला नाही गेलो.
काय माहित ; पण मनातून भेटावस नाहीं वाटत.उथळ पाण्यातली मैत्री जास्त दिवस टिकेल का याचा विचार येतो मनात.अंतर ठेउन राहिलेलच बर..online मैत्रीच ठिकये. इथे माणसांमध्ये (specially in girls) अडकून रहायच नाहीं एवढी काळजी मी घेतोय.अवघडये पण जमतय. आणि पोरी पटवण्या व्यतिरीक्त इथे फेसबूकवर अजुन खुप काही आहे .